«Երեմյան Փրոջեքթս» կազմակերպությունը, որը միավորում է «Պանդոկ Երեւան» ռեստորանների ցանցը, «Երեւանի շաուրմա»-ն, «Լավաշ» եւ «Շերեփ» ռեստորանները, վերջին շրջանում առավել հաճախ է ներկայանում նաեւ իր սոցիալական ծրագրերով: Կազմակերպության անցած ճանապարհի մասին զրուցել ենք «Երեմյան Փրոջեքթս»-ի գլխավոր տնօրեն Դավիթ Երեմյանի հետ:

- Վերջերս Երեւանում յուրօրինակ ձեւաչափով ներկայացավ «Շերեփ» ռեստորանը: Ինչպիսի՞ն էր ճանապարհը առաջին «Պանդոկ Երեւանից» մինչեւ «Շերեփ»:
 
- Ճանապարհը, իհարկե, լի էր խոչընդոտներով, բազում մարտահրավերներով, բայց, ամենակարեւորը՝ չափազանց հետաքրքիր էր եւ ուսանելի:

2001 թվականին իմ քույրիկից մի քանի հարյուր դոլար վերցրեցի եւ «Ռոսիա» կինոթատրոնի գետնանցման տարածքում փոքր կրպակ բացեցի, որտեղ երկու հոգով խորոված էինք պատրաստում: Ժամանակի ընթացքում բացեցի երկրորդ, երրորդ, չորրորդ կրպակը: Այնուհետեւ, «Ռոսիա» կինոթատրոնի մոտ բացվեց «Երեւանի խաչապուրին». սա թերեւս կարող ենք համարել իմ մուտքը ռեստորանային բիզնես՝ մինչեւ «Պանդոկ Երեւանի» հայեցակարգի մշակումը:

Բիզնես սկսելու իմ ձգտումը, երեւի, ավելի վաղ է արտահայտվել` դեռեւս դպրոցական տարիքից փոքր միջոցներով հիմնել էի գետնանուշի մշակման, շաքարապատման եւ փաթեթավորման արտադրամաս, որն ուներ իր հաճախորդները: Այդ դժվար տարիներին անհրաժեշտ էր մի կարեւոր գործով զբաղվել եւ ինչ-որ կերպ օգտակար լինել ընտանիքին: Այս նախաձեռնությանը հաջորդեց գետնանցման կրպակների փուլը, քանի որ հետաքրքրվածությունս սննդի սպասարկման ոլորտի նկատմամբ բավականին մեծ էր, եւ հասավ մինչեւ «Շերեփ» ռեստորան:

Չնայած ջանքերիս եւ ձեռք բերած հաջողություններիս` աշխատանքային գործունեությանս ընթացքում անընդմեջ բախվել եմ ծնողներիս թերահավատությանը (ծիծաղում է – խմբ.): Թերեւս, դա էլ ինձ ուժ էր տալիս եւ առաջ տանում, քանի որ մեծ էր հակառակն ապացուցելու ձգտումս:

Կար նաեւ այլ գործոն, որն ինձ ուղղակիորեն մղում էր դեպի առավել մասշտաբային եւ հետաքրքիր բիզնես ծրագրեր: Ես ծնվել եմ Երեւանում, սիրում եմ այս քաղաքը, պարտական եմ այս քաղաքին ինչպես մարտահրավերների, այնպես էլ իմ բոլոր հաջողությունների համար: Ցավալի էր անընդմեջ լսել մարդկանց, որոնք փնովում էին Երեւանը, եւ իրենց կյանքում տեղի ունեցած բոլոր անհաջողությունները վերագրում քաղաքին, երկրին: Առավել անհասկանալի էին երիտասարդների բողոքները եւ կարծիքներն այն մասին, որ «այստեղ անելիք չկա», պետք է դուրս գնալ երկրից՝ այն դեպքում, երբ ոչինչ չէին անում իրավիճակը փոխելու համար: Ինձ համար նույնիսկ պատվի հարց էր գործով հակառակն ապացուցելը:

- «Պանդոկ Երեւանի» գաղափարն ինչպե՞ս ծնվեց:

- Ժամանակի ընթացքում հասկացա, որ կարող եմ ավելին անել: Որոշ ուսումնասիրություններից հետո ինձ համար պարզ դարձավ, որ մեր քաղաքում բացակայում է հայկական խոհանոցի իրական համն ու հոտը ներկայացնող, մոռացված կամ մոռացման եզրին գտնվող ուտեստներ մատուցող, սեփական ձեռագիրն ունեցող հայկական ռեստորանը, որն իր մեջ կամփոփեր տնական սննդի հայեցակարգը:

Կարեւորագույն բաղադրիչներն են որակը` օգտագործվող սննդամթերքի թարմ լինելը, պատրասման եղանակը` դարերով պահպանված եւ մեզ հասած բաղադրատոմսերը, որոնք նորովի են ներկայացված, ինչպես նաեւ հաճելի միջավայրը, որը հնարավորություն է տալիս հաճախորդներին իրենց զգալ անկաշկանդ ու հանգիստ, ինչպես տանը:

Հիմնվելով այս հայեցակարգի, ինչպես նաեւ գին-որակ ճիշտ հարաբերակցության վրա` 2006թ. Խորենացի փողոցում բացվեց առաջին «Պանդոկ Երեւանը»: Առաջին ռեստորանի հաջողությունն այնքան մեծ էր, որ հյուրերին այլեւս չէինք կարողանում ընդունել՝ տեղ չունենալու պատճառով: Արդյունքում լսում էինք, որ մարդիկ միմյանց ասում են. «Մի՛ գնացեք «Պանդոկ Երեւան», միեւնույն է, տեղ չի լինելու»:

Պահանջարկը բավարարելու համար 2008թ. բացեցինք երկրորդ ռեստորանը` Պարոնյան փողոցում: Այս ընթացքում սկսեցինք համագործակցել տուրիստական ընկերությունների հետ եւ կարճ ժամանակ անց կանգ առանք նույն խնդրի առջեւ` չէինք կարող սպասարկել բոլոր այն մարդկանց, որոնք ցանկանում էին այցելել «Պանդոկ Երեւան»:

Երրորդ «Պանդոկ Երեւանը» բացվեց Ամիրյան փողոցում: Անսպասելի էր, բայց բացումից ընդամենը հինգ օր անց ռեստորանն ամբողջովին լեցուն էր: Այս ժամանակահատվածում ակտիվ աշխատանքներ էինք տանում ազգային խոհանոցի զարգացման գաղափարի վրա: Լինելով ազգային նկարագրի յուրահատուկ մասը` խոհանոցը նույնպես ենթարկվում է փոխադարձ ազդեցություններին եւ չի կարող սահմանափակվել մեկ ազգի կամ մեկ մշակույթի ավանդույթներով: Թերեւս, դրանով է պայմանավորված, որ «Պանդոկ Երեւանի» ստեղծման առաջին օրվանից ձգտել ենք համադրել հայկական ու կովկասյան խոհանոցի լավագույն ավանդույթները, չէ՞ որ ժամանակի ընթացքում այդ ուտեստներից շատերն ընդունվել են հայերիս կողմից ու դարձել ճաշացանկի մի մասը:

Այս համատեքստում չեմ կարող չանդրադառնալ մեր մարզային (նաեւ համայնքային) եւ հարեւան Վրաստան կատարած այցելություններին, որտեղ արված ուսումնասիրությունների արդյունքում ծանոթանում էինք տվյալ վայրին հատուկ ուտեստների պատրաստման եղանակներին, օգտագործվող մթերքների համային որակներին եւ համապատասխան աշխատանքներից հետո համալրում մեր ճաշացանկը:

2013թ. Տերյան փողոցում բացված «Պանդոկ Երեւան»-ի մասնաճյուղն առավելագույնս իր մեջ ամփոփեց այս բոլոր գաղափարները եւ ծրագրերը, որոնց շուրջ քրտնաջան աշխատում էինք:

- Իսկ ինչպե՞ս որոշեցիք բացել «Լավաշը»:

- Այս ռեստորանի ստեղծումը պայմանավորված էր այն զգացողությամբ, որ մեր քաղաքում նոր գույների պակաս կար՝ ինչպես ուղղակի, այնպես էլ անուղղակի` համային բազմազանության իմաստով: «Լավաշը» նոր շունչ հաղորդեց քաղաքին` հայկական խոհանոցը ներկայացնելով միջերկրական գույների ներքո:  

Յուրահատուկ ճաշացանկից բացի, այստեղ առաջարկում ենք առողջ հայկական նախաճաշ՝ հաճելի մթնոլորտում, ինչպես նաեւ մեր բաղադրատոմսերով պատրաստված քաղցրեղենը, որն արդեն դարձել է «Լավաշի» այցեքարտը:

- Բոլորովին վերջերս էլ բացվեց «Շերեփ» ռեստորանը Ամիրյան 1 հասցեում՝ նախկին «Արմենիա» սրճարանի տեղում:

- Այս վայրը տարիներ առաջ շատ սիրելի էր երեւանցիների համար. ասում են՝ այստեղ շատ համեղ ոսպով եւ ավելուկով ապուրներ էին մատուցում։

Հետաքրքիրն այն է, որ եթե նայենք մեր ռեստորանների աշխարհագրությանը, ապա որոշակի տրամաբանություն կտեսնենք՝ Ամիրյան 5 հասցեում գործող «Պանդոկ Երեւան» ռեստորանի տեղում էլ նախկին «Դիետ ճաշարանն» է եղել։ Մենք փորձում ենք հինը նորովի ներկայացնել:

«Շերեփն» ամբողջովին տարբերվում է մեր մյուս նախաձեռնություններից. այն Երեւանում առաջինն է, որ մեծ ու բաց խոհանոց է ցուցադրում: «Շերեփի» խոհանոցը չունի ազգային որեւէ պատկանելիություն կամ շեշտադրում. այն ուղղակի համեղ է, տարբեր երկրների խոհանոցներից ամենահետաքրքիր ուտեստներ է առաջարկում: Հուսով եմ` իր ուրույն երանգներով այս ռեստորանը եւս կհարստացնի մեր քաղաքի ներկապնակը:

- Վստահ եմ, որ շատ հավատարիմ հաճախորդներ ունեք, որոնք երկար տարիներ այցելում են «Պանդոկ Երեւան»: Կարծում եմ՝ նրանց հետ կապված հետաքրքիր պատմություններ կունենաք:

- Բազմաթիվ պատմություններ ունենք, բայց այս մեկն առավել հաճախ ենք հիշում: Մի մշտական հաճախորդ ունենք, որն այցելում էր «Պանդոկ Երեւան», խինկալի համտեսում եւ ամեն անգամ միեւնույն բանն էր ասում՝ «Թիֆլիսի «Թաղլաուրիի» խինկալին ավելի համեղ է»:

Անընդհատ աշխատում էինք մեր խինկալիի պատրաստման եղանակի վրա, տարբեր փորձեր էինք կատարում, որպեսզի կատարելագործենք. արդյունքում գալիս էինք այն համոզման, որ մեր խինկալին իսկապես համեղ է: Հերթական անգամ, երբ այդ հաճախորդը համտեսեց խինկալին ու նույն բանն ասաց, առանց վարանելու նստեցինք մեքենան ու գնացինք Թբիլիսի՝ «Թաղլաուրի»: Խինկալին փորձեցինք, հետո սառեցրած վիճակով վերցրեցինք, բերեցինք Երեւան: Հաջորդ օրն ընդմիջման ժամին գալիս է նույն հաճախորդը, նրա համար պատրաստում ենք Թբիլիսիից բերված խինկալին: Ուտում է եւ ասում` «Այսօր լրիվ փչացրել եք ձեր խինկալին» (ծիծաղում է – խմբ.): Շատ տարիներ են անցել, բայց այդ մարդը շարունակում է մնալ մեր լավ ու հավատարիմ հաճախորդը:

- «Պանդոկ Երեւան» ցանցում, անկախ մասնաճյուղից, միշտ նույն բարձր որակն է: Համը եւս գրեթե նույնն է բոլոր մասնաճյուղերում: Ո՞րն է գաղտնիքը:

- Կարծում եմ՝ հիմնական գործոնն այն է, որ տարիների ընթացքում կուտակած փորձի ու գիտելիքների շնորհիվ կարողանում ենք ճիշտ ժամանակին անհրաժեշտ լուծումներ գտնել եւ երբեք չհապաղել:

Նոր նախագիծ սկսելուց առաջ մանրամասն ծրագրում ենք մեր աշխատանքը: Հստակ սահմանում ենք բոլոր քայլերը` ի՞նչ փոփոխություններ է անհրաժեշտ կատարել մեր ամբողջ համակարգում նոր նախագծի սահուն ինտեգրման ու հետագա ընթացքն ապահովելու համար: Իհարկե, յուրաքանչյուր մասնաճյուղ ունի իր խոհարարական կազմը, սակայն մեծ ուշադրություն ենք դարձնում անձնակազմի վերապատրաստմանը, որը երբեք չընդհատվող գործընթաց է: Սա է, թերեւս, այն հիմնական գործոններից մեկը, որն օգնում է հասնել ցանկալի արդյունքի:

Որակն ապահովելու համար բավարար չէ միայն բարձրակարգ խոհարարներ ունենալ: Գաղտնիք չեմ բացահայտի, եթե ասեմ, որ այսօր Երեւանում որակյալ բնական մթերքի կանոնավոր մատակարարում ապահովելը չափազանց բարդ է: Այս խնդրին լուծում տալու համար արագ որոշում կայացրեցինք եւ գյուղատնտեսական արտադրանքի մթերման կետ բացեցինք Արագածոտնի մարզի Ավան գյուղում:

Մինչ այս կարեւոր նախաձեռնությունը՝ ակտիվ համագործակցում էինք տարբեր մարզերի ֆերմերային տնտեսությունների հետ` արդեն իսկ գործելով աշխարհում հայտնի «դաշտից դեպի սեղան» (farm-to-table) հայեցակարգով: Հիմք ընդունելով այդ հայեցակարգը՝ մեր բոլոր ռեստորաններում օգտագործվող սննդամթերքը գնում էինք անմիջապես արտադրողից՝ մեր սահմանած որակին եւ համային չափանիշներին համապատասխանելու դեպքում:

Մթերման կետ բացելով, ըստ էության, «դաշտից դեպի սեղան» հայեցակարգն առավել առարկայական դարձրեցինք` լուծելով երկու կարեւոր խնդիր: Բիզնեսի տեսանկյունից` երկարատեւ համագործակցություն համայնքի եւ տվյալ համայնքում գործող ֆերմերային տնտեսությունների հետ, որի շրջանակներում մեր ռեստորաններն ապահովվում են տեղում ձեռք բերված որակյալ բնամթերքով: Սոցիալական պատասխանատվության հարթության մեջ նոր միջավայր եւ մտածելակերպ ձեւավորեցինք Ավան գյուղում` մեր փոքրիկ ներդրումն ունենալով համայնքի բնակիչների՝ գյուղմթերքը տեղում իրացնելու եւ այսպիսով եկամուտ գեներացնելու գործում:

Այժմ մեր կազմակերպության բոլոր ռեստորաններում օգտագործվում է բացառապես Ավան գյուղի ձուն: Մսամթերքի եւ բանջարեղենի մասով տոկոսային հարաբերակցությունն ավելի ցածր է, բայց, հասկանալով գյուղի հետ ուղիղ աշխատելու ներուժը, քննարկում ենք նաեւ այլ համայնքներում մթերման կետեր ստեղծելու հեռանկարը: Գյուղում մթերումները կատարում ենք Երեւանում գործող գներով: Բացի դրանից, ինքնարժեքով անասնակեր ենք մատակարարում գյուղացիներին:

Այսօր Ավան համայնքում շատերն արդեն մտածում են իրենց տնտեսությունները զարգացնելու եւ ընդլայնելու մասին: Նրանք բիզնես-մտածելակերպ են ձեռք բերում: Մի օրինակ բերեմ՝ հանդիպել էինք գյուղացիների հետ՝ մեղր գնելու նպատակով: Երկու գյուղացի էին, երկուսն էլ բավական մեծ քանակությամբ մեղր ունեին: Մեկը հրաժարվեց՝ ասելով, որ իր մեղրը որոշակի գնից պակաս չի վաճառի, մյուսը համաձայնեց մեր առաջարկած գնի հետ: Նրանց խոսակցության ականատեսը դարձանք՝ այն մարդը, որը պատրաստ էր վաճառել մեղրը, ասում էր, որ գումարը կվերցնի, խոզեր կգնի, հաջորդ անգամ մեզ նաեւ միս կվաճառի, իսկ համագյուղացին դեռ փորձելու է վաճառել իր մեղրը:

Այս սոցիալական նախագիծը ներկայացրինք 2017թ. հոկտեմբերին՝ պետական եւ միջազգային գործընկեր կառույցների հետ կազմակերպված պետություն-բիզնես-գյուղ համագործակցության արդյունքում պարենային անվտանգության ապահովմանը եւ գյուղական միգրացիայի կասեցմանը նվիրված համաժողովին:

- Նախագիծը գնահատվեց նաեւ պետության կողմից՝ նոյեմբերին պարգեւատրվեցիք ՀՀ գյուղատնտեսության նախարարության «Գյուղատնտեսական նվաճումների համար» ոսկե մեդալով։
 
- Դա մեր ամբողջ թիմի մրցանակն է, թիմի՝ նման նվիրումով աշխատանքի գնահատականը։ Նշեմ նաեւ, որ որակի ապահովման կարեւոր օղակ է սննդի մշակման մեր փոքր գործարանը, որտեղ ռեստորաններում օգտագործվող մթերքը, մասնավորապես՝ միսը, նախնական մշակում է անցնում եւ նոր միայն մատակարարվում:

2010-ից ինքներս ենք պատրաստում կոմպոտները, մուրաբաները, թթվի տեսականին եւ մեր մասնաճյուղերում օգտագործվող բազմատեսակ պահածոները` հնարավորություն ստանալով դառնալ ինքնաբավ:

Այս գաղափարն իրականում ծնվեց այն ժամանակ, երբ հասկացանք, որ մեր սահմանած չափանիշներին համապատասխան ապրանք չենք կարողանում գտնել:

Հաճախորդի պահանջկոտ լինելը որակի ապահովման մեկ այլ կարեւոր գործոն է: Քանի որ ներկայացնում ենք ազգային խոհանոց, ապա ցանկացած ուտեստ համտեսելիս՝ բոլորս ակամայից համեմատում ենք այն մեր մայրիկի կամ տատիկի պատրաստածի հետ: Սա նշանակում է, որ Երեւանում հայկական խոհանոց ներկայացնելն ավելի բարդ է, քան, օրինակ, իտալականը կամ արաբականը, որովհետեւ մարդիկ կարող են հեշտությամբ համեմատելու եզրեր գտնել, հետեւաբար՝ ավելի բծախնդիր լինել:

- Մարդիկ, որոնք երբեւէ եղել են «Պանդոկ Երեւան» ցանցի ռեստորաններից որեւէ մեկում կամ «Լավաշ»-ում, կարող են փաստել, որ ձեզ մոտ անբարեհաճ կամ, առավել եւս, անկիրթ մատուցողի չես հանդիպի: Սպասարկող անձնակազմն ընտրելու հատուկ մշակված քաղաքականություն ունե՞ք:

- Երեւի թե պատճառն այն է, որ մենք հավաքագրում ենք մարդկանց, որոնք իրենց առանցքով, բովանդակությամբ կամ տեսակով մեզ նման են: Խոսքս ոչ միայն մատուցողների, այլեւ մեր կազմակերպության բոլոր աշխատակիցների մասին է: «Մեր տեսակ» ասելով՝ նկատի ունեմ աշխատանքի նկատմամբ ունեցած սերն ու նվիրումը եւ այն գերազանց ու որակով անելու ձգտումը:

Ռեստորանային բիզնեսը բավական զգայուն է, ինչպես նաեւ պահանջում է թիմային աշխատանք: Հաճախորդին գոհացնելու համար պետք է հստակ եւ լավ աշխատեն բոլոր օղակները՝ ոչ միայն մատուցողն ու խոհարարը, այլեւ մուտքին կանգնած աշխատակիցը՝ հյուրընկալը, հավաքարարը, բանվորները, կառավարիչը, տնօրենը: «Մեր տեսակ»-ն իր աշխատանքով ապրողն է։ Մեզ մոտ թիմային ոգին բարձր է: Չկան կարեւոր ու անկարեւոր աշխատակիցներ: Մեզ մոտ կարեւոր են բոլորը:

Մեր ռեստորաներում մարդկանց փորձում ենք ընդունել եւ հյուրասիրել այնպես, ինչպես կանեինք մեր տուն եկած հյուրերի դեպքում: Եթե հաճախորդը դուրս է գալիս եւ շնորհակալություն չի հայտնում, նշանակում է, որ խնդիր ունենք: Պետք է հասկանանք՝ ինչո՞ւ շնորհակալություն չասաց:

Այսօր մեր ամբողջ ցանցում օրական սպասարկում ենք միջինում երկու հազար մարդու, եւ խնդիրներ ենք արձանագրում միայն այցելուների 0.5%-ի դեպքում: Կարծում եմ՝ սա բավական լավ ցուցանիշ է:
 
- Վերջին շրջանում «Երեմյան Փրոջեքթսը» ակտիվ է նաեւ կորպորատիվ սոցիալական պատասխանատվության առումով:

- Ավան համայնքում մեր հիմնած մթերման կետի ծրագրի շրջանակներում օգնում ենք գյուղացիներին անասնակերով, դեղորայքով եւ անասնաբուժական ծառայություններով:

Չեմ կարող չնշել վերջերս մեր իրականացրած ծրագրերից մեկի` «Պանդոկ Երեւան» ռեստորանների ցանցի խոհարարական դպրոցի մասին: Ծրագիրն ուղղված է այս ոլորտում կարողությունների զարգացմանը, հանրության շրջանում խոհարարի աշխատանքի հեղինակության բարձրացմանը, ինչպես նաեւ միտված է խթանելու երիտասարդներին, որպեսզի ընտրեն այս պատվաբեր աշխատանքը: Այն նրանց հեռանկար եւ ուղի ցույց տալու նպատակ ունի։

«Երեմյան Փրոջեքթսը» միշտ եղել է Երեւանին վերաբերող հետաքրքիր ու յուրօրինակ նախագծերի կողքին: Դրա վառ օրինակներից մեկն այս տարի Մեդիամաքսի հետ համատեղ «Երեւան. XX դար» գրքի երկրորդ հրատարակության շնորհանդեսն էր «Պանդոկ Երեւան»-ում:

- 2001 թվականին, երբ բացում էիք առաջին կրպակը, արդյո՞ք երազում էիք, որ մի օր կհասնեք այն ամենին, ինչ ունեք այսօր:

- Երազանք իսկապես եղել է, բայց այդ երազանքը զուտ հուզական ինչ-որ բան էր, նույնիսկ փոքր-ինչ վախեցնող: Մյուս կողմից, հայտնի գործիչներից մեկն ասել է. «Եթե երազանքդ չի վախեցնում քեզ, ուրեմն բավականաչափ մեծ չէ»:

Թերեւս այն ժամանակ այս ամենն ինձ անչափ մեծ էր թվում: Այսօր էլ ունենք մի շարք երազանքներ, որոնց իրականացման ուղղությամբ աշխատում ենք: Նպատակ ունենք ընդլայնելու կորպորատիվ սոցիալական պատասխանատվության մեր շրջանակը՝ համայնքների հետ գյուղատնտեսական ապրանքների մթերման մասով` ընդգրկելով ավելի շատ մարզեր ու համայնքներ եւ օժանդակելով Երեւանում գաստրոտուրիզմի զարգացմանը: Նաեւ ցանկություն ունենք ներկայացված լինել ոչ միայն Հայաստանում, այլեւ մեր երկրի սահմաններից դուրս:

- Կարծում եմ, որ Ձեր անցած ուղին success story-ի դասական օրինակ է: Ի՞նչ խորհուրդ կտաք այն երիտասարդներին, որոնք այսօր մտածում են սեփական գործ սկսելու մասին:

- Ամենակարեւորը՝ երբեք չվախենալ ինչ–որ բան սկսել: Միշտ էլ լինելու են դժվարություններ ու մարտահրավերներ, բայց դրանք մեր կյանքի անբաժան մասն են եւ օգնում են դասեր քաղել, չդոփել նույն տեղում: Ցանկացած վայրիվերում՝ լինի դա կյանքում, թե բիզնեսում, անհրաժեշտ է մարդու կամային հատկությունները ստուգելու, կոփելու եւ իմաստուն դարձնելու համար: Շատ կարեւոր է հետեւել երազանքին եւ արտաքին անհեթեթ ու դեմոտիվացնող աղմուկով չխլացնել ներքին ձայնը: Հստակ սահմանված տեսլականը, կառավարչական ջիղն ու համառությունը ձեր հաջողության գրավականը կարող են լինել: Ինչպես յուրաքանչյուր ձեռներեց, ես նույնպես ունեցել եմ անհաջողությունների իմ շարքը, սակայն դրանք ինձ օգնել են առաջ շարժվել: Մեծ ցանկության, խելամիտ մարտավարության եւ աշխատասիրության շնորհիվ հնարավոր է հասնել հաջողության յուրաքանչյուր գործում եւ վայրում: Հավատացե՛ք ձեր ուժերին ու մի՛ դադարեք երազել: «Երեմյան Փրոջեքթս»-ի կարգախոսն է՝ «Աշխատանքը սկսվում է երազանքից»:

Դավիթ Երեմյանի հետ զրուցել է Արա Թադեուսյանը